Η πρόσκληση ήταν ανοιχτή. Η αναβλητικότητά μας όμως μεγάλη καθότι η καθημερινή πίεση στην Αθήνα σε κάνει μερικές φορές να μην θέλεις να κουνήσεις ούτε το δάκτυλό σου το Σαββατοκύριακο. Όμως το πρώτο Σάββατο του Μαρτίου τα ξεπεράσαμε όλα αυτά και ξεκινήσαμε με τον καιρό σύμμαχο αφού ήταν μια ηλιόλουστη μέρα. Η ξεκούραστη διαδρομή μας έδειξε πόσο λάθος κάναμε που το καθυστερήσαμε. 

Το οινοποιείο είναι πολύ κοντά στον Εθνικό δρόμο και δεν καταλάβαμε για πότε φτάσαμε. Το κτίριο του οινοποιείου πολύ όμορφο και εντυπωσιακό αλλά προσαρμοσμένο στο περιβάλλον, παρότι, από ότι μας είπε ο Θάνος, κόστισε υπερβολικά. Μας περίμενε κάνοντας κάποιες δουλειές στο υπόγειο αλλά εμφανίστηκε όταν φώναξα ότι παίρνω όλες τις magnum φιάλες και φεύγω! 

 

Δεν θα αναλύσω την ξενάγηση και τη διαδικασία παραγωγής για την οποία σίγουρα θα έχετε διαβάσει πολλές φορές. Μας εντυπωσίασε η γενική καθαριότητα αλλά, όπως στα περισσότερα οινοποιεία, το υπόγειο παλαίωσης με τα βαρέλια και με τις σκονισμένες φιάλες που μπορεί να είναι μίας ή και δύο δεκαετιών πίσω. 

Μιλάμε βέβαια για ένα μικρό οινοποιείο που όμως η αγάπη και η φροντίδα φαίνεται στο τελικό προϊόν. Από τα κρασιά δεξαμενής (ένα λευκό και ένα ροζέ) και το βαρελάτο λευκό μέχρι τις 2 ετικέτες ΠΟΠ Ραψάνη, το πολυποικιλιακό Μεθ’ Υμών 7 και τα κορυφαία Μεθ’ Υμών Όψιμο και Τρίγονο (Μαυροτράγανο που προέκυψε από τρεις γονείς και δικαιολογεί την ορθογραφία). Ειδικά το τελευταίο μας έβαλε την υποψία ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα το μεγάλο Μαυροτράγανο να βγει τελικά από τη βόρεια Ελλάδα.   





Τα δοκιμάσαμε όλα, ίσως λίγο γρηγορότερα από ότι θα θέλαμε αλλά μας είχε ήδη ετοιμάσει πρόγραμμα για το βράδυ στη Λάρισα. Επιλέξαμε τα κρασιά του δείπνου και αναχωρήσαμε. Στεναχωρηθήκαμε που δεν γνωρίσαμε την αδελφή του Λουΐζα, που είναι η οινολόγος του οικογενειακού οινοποιείου και συνεπώς έχει τεράστιο μερίδιο στην ποιότητα των κρασιών.  Ήταν όμως το ίδιο Σαββατοκύριακο κριτής στο διαγωνισμό της Θεσσαλονίκης. 
 

Το βράδυ μας στη Λάρισα ήταν εξαιρετικό, τα κρασιά υπέροχα και η παρέα μοναδική. Στην τελευταία προστέθηκε νωρίς ο Ευρυπίδης Κατσαρός και πέρα ότι την έκανε ακόμα καλύτερη, μας έθεσε το νέο στόχο μελλοντικής επίσκεψης στην περιοχή. Θα σταθώ ιδιαίτερα στους Μεθυστάνες 2007 αλλά και του 1997 που παρά την 20ετία στην «πλάτη» έβγαζε απίστευτα αρώματα ελιάς και λιαστής ντομάτας. Κλείνοντας θα αναφέρω αυτά που μας έμειναν και έκαναν την εμπειρία αξέχαστη:

  • Το επίπεδο φιλοξενίας μας θύμισε ξανά την έννοια του όρου και τελικά δεν είναι ποσοτικό αλλά πόσο από την καρδιά του το κάνει κάποιος.
  • Τα κρασιά του οινοποιείου Ντούγκου είναι πραγματικά εξαιρετικά και δεν το λέμε μόνο εμείς αλλά πολλοί κριτές διεθνούς κύρους (Robert Parker, Jancis Robinson, κ.α.). Δοκιμάστε τα!
  • Θα σταθώ λίγο και στο Κλίμαξ, έναν χώρο διασκέδασης που θα τον έλεγα όμως και χώρο πολιτισμού στη Λάρισα και τον οποίο με πολύ μεράκι και δουλειά έχουν δημιουργήσει δύο φίλοι. Η δε λίστα κρασιών τους ξεπερνάει κάθε φαντασία. Σε λίγο διαφορετικό μήκος κύματος και ο Βόσπορος, ένα εξαιρετικό εστιατόριο που θα στεκόταν με επιτυχία σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας και το οποίο επίσης έχει δώσει την πρέπουσα έμφαση στη λίστα κρασιών.

 

    Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω τον Θάνο Ντούγκο για την εμπειρία και να σας παροτρύνω να επισκεφτείτε το συγκεκριμένο οινοποιείο αλλά και να επισκέπτεστε οινοποιεία όσο πιο συχνά μπορείτε.  

     

    Έχουν να σας δώσουν πολλά ως χώροι δημιουργίας και πολιτισμού, αλλά έχετε να επιστρέψετε και πολλά στους αξιόλογους παραγωγούς που έχουν ανάγκη να γνωρίζουν και να μιλούν με τους πελάτες και τους συνεργάτες τους.